به گزارش سایت رسمی فدراسیون، ناصر حجازی فقط یک نام در تاریخ فوتبال ایران نیست؛ او بخشی از حافظه‌ جمعی ماست. اسطوره‌ای که نه‌تنها در چارچوب دروازه، که در قامت یک انسانِ مستقل، شجاع و صادق، برای همیشه در تاریخ ماندگار شد. حجازی از آن دست آدم‌هایی بود که فوتبال برایش بهانه بود؛ بهانه‌ای برای ایستادن. دروازه‌بانی را انتخاب کرد تا ایستادگی را به تصویر بکشد. او دروازه‌بانی بود که ترس را نمی‌شناخت. در روزگاری که ایستادن در برابر بزرگان دنیا جسارت می‌خواست، حجازی با نگاهی مطمئن و قامتی استوار، نام ایران را فریاد می‌زد و به میدان می‌رفت اما عظمت او فقط در واکنش‌های تماشایی، پیشنهاد رؤیایی از انگلستان، جام‌ها با استقلال و تیم ملی و کوله‌بار افتخاراتش خلاصه نمی‌شد. ناصر حجازی نماد بارز ماندن بود، ماندن و ساختن. ناصر خان عزیز فوتبال ایران پس از خداحافظی از مستطیل سبز هم به راه خودش ادامه داد و در مربی‌گری‌اش، سکوت‌های معنادارش، حرف‌های فکرشده‌اش و رفتارهایش به نمادی خاص تبدیل شد. حجازی آن قدر عزیز و خاص بود که حتی رنج بیماری‌اش هم بر تن فوتبالی‌ها نشست و همه همراه با ناصر عزیز، درد کشیدند. ناصر حجازی معنای واقعی کرامت انسانی و شجاعت در فوتبال ماست؛ او که هنوز هم یادآوری نامش لرزه برشانه‌ها، قلب‌ها و روح‌ها می‌اندازد و پرده‌ای شفاف از اشک را در درون چشم‌ها حلقه می‌سازد، به شرافت و آزادگی و انسانیت زنده ماند. زادروز اَبَرمردی مبارک که عقاب آسمان‌هاست؛ نگاهبان و مراقب از آن بالا، مثل همیشه بالنده و خرامان.